Τρίτη 13 Ιουλίου 2010

ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΚΟΠΕΛΛΑ ΘΑΝΑΤΩΝΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΤΗΣ

είμαστε πραγματικοί Χριστιανοί;

Να είσαι Χριστιανός αληθινός δεν είναι καθό λου εύκολο. Πρέπει να το λέει η καρδιά σου. Να πυρποληται από την αγάπη του Χριστού. Με τί ποτα και με κανένα να μην τον άνταλλάζης. Ό Χριστιανισμός μας, αν είναι γνήσιος η νοθευμένος θα φανεί όταν ζητηθούν θυσίες.Εκεί ελέγχεται η γνησιότητά του. Και στην εποχή μας δεν λείπουν περιστατικά που θυμίζουν πρωτοχριστιανικό ηρωι σμό η και αποκρουστικές προδοσίες. Λίγο παλαιό τερο τό γεγονός, αλλά με διαρκή επικαιρότητα.
Στήν Καμπότζη μερικοί Χριστιανοί είχαν συγ κεντρωθη σ' ένα ναό υποτυπώδη, για να προσευχηθούν. Δεν πρόλαβαν καλά να αρχίσουν και ό ναός βρέθηκε περικυκλωμένος από στρατιώτες. Προχώρησαν μέσα. Ξεκρέμασαν από τον τοίχο μια εικόνα τού Χριστού. την πέταξαν με περιφρόνη ση κάπου εκεί
στην είσοδο.
Μια δυνατή φωνή αντήχησε στον ιερό εκείνο χώρο που σκόρπιζε τον τρόμο: 'Όποιος θέλει να βγει ζωντανός από εδώ μέσα μόνο ένας τρόπος υπάρχει: Να αρνηθεί τον Χριστό και να φτύσει την εικόνα Του. Διαφορετικά θα τουφεκιστεί αυτή τη στιγμή. Το δίλημμα είναι τρομερό και περιθώρια επιλογής δεν υπάρχουν. Και ή άθεη εξουσία δεν αστειεύεται. Συχνά έχει δείξει το αποτρόπαιο πρό σωπό της. Άλλα και ό συμβιβασμός είναι πάντα ελκυστικός και ό πειρασμός μεγάλος. Τι θα κά νουν τώρα; Θα ομολογήσουν η θα αρνηθούν τον Χριστό;
Ό ένας είναι αρραβωνιασμένος και σε λίγες ημέρες πρόκειται να παντρευτεί. Αξίζει να θυσια σθεί και να σβήσουν τα όνειρά του, οι όμορφες προσδοκίες του; Ό δεύτερος σκέπτεται το σπίτι τoυ, τήν οίκογένειά του, τη γυναίκα του, τα παιδιά του ... Ό τρίτος. ,ο τέταρτος, ο πέμπτος, όλοι κάτι και κάποιον έχουν να σκεφθούν ... Κέρινες καρδιές που άρχισαν κιόλας να λιώνουν μέσα στο καμίνι της δοκιμασίας τα λόγια
του Κυρίου «ό φιλών ... υπέρ εμέ ουκ εστι μου άξιος» είχαν κιό λας ατονήσει μέσα τους.

Έτσι, ένας, ένας, προχωράει τώρα με σκυμμέ νο κεφάλι και πιο πολύ με σκυμμένη και ντροπια σμένη ψυχή. Δεν είναι πορεία μελλοθανάτων.
Εί ναι νεκρική πομπή αρνητών που πορεύεται με στι γματισμένο μέτωπο, για να θάψει τη νεκρή της πί στη. Φθάνουν στην είκόνα του Χριστου, τη φτύ νουν και βγαίνουν έξω ζωντανοί. Ζωντανοί, άλλα νεκροί. «Όνομα έχουν ότι ζουν και νεκροί είναι» κατά το θεόπνευστο βιβλίο της Αποκαλύψεως.
Γιατί ποια ζωή μπορεί να ζήση ό αρνητής και ό προδότης;Άλλα να, ανάμεσα στους πολλούς και ή μία. Ή ασυμβίβαστη, ή αλύγιστη, ή φλογερή. Στη νεανική αυτή ψυχή έχει ανάψει μια άλλη φωτιά. Ή φωτιά της αγάπης του Χριστου που καίει τα φρύγανα της δειλίας. Παρά τα δεκαέξι της χρόνια ή πίστη της δεν γνωρίζει δισταγμούς. Ό Χριστός και ή αγάπη Του είναι γι' αυτήν τό παν. Τίποτα δεν μπορεί να την χωρίσει. Μέσα της αντηχεί το σάλ πισμα της γενναιότατος του θείου Παύλου, του ατρόμητου Αποστόλου πού, για την αγάπη του Χριστου, θυσίαζε τα πάντα: «Τίς ημας χωρίσει από της αγάπης τού Χριστού; Θλίψις η στενοχωρία η διωγμός η λιμός η γυμνότης η κίνδυνος η μάχαι ρα;» (Ρωμ. η' 35). Τίποτε απολύτως.
Προχωρεί τελευταία. Οι στρατιώτες δεν έχουν καμιά αμφιβολία. Και αυτή το ίδιο θα κάνη, σκέ πτονται .. Λύγισαν οι μεγάλοι, δεν θα λυγίσει ή μικρή ;Όλοι την .. κοιτάζουν προσεκτικά. το κορίτσι όμως αυτό έχει κάτι άλλο. Είναι κάτι άλλο. Βαδί ζει σταθερά. Στο εφηβικό της πρόσωπο αντικατοπτρίζεται η γενναία ψυχή της. Ή ματιά της πετάει φλόγες, ενώ, στα χείλη της ανθίζει ένα ουράνιο χαμόγελο. Το βλέμμα της αστραφτερό μοιάζει με αρχαγγελική ρομφαία πού, καρφώνει τους δημίους στη θέση τους.Την παρατηρούν έκπληκτοι.

Οι θύτες ξαφνιά ζονται από το θύμα τους. Ατάραχη εκείνη πλη σιάζει την είκόνα. τα μάτια της βουρκώνουν, όταν ατενίζει τον Αρχηγό της πίστεώς της με τα φτυσί ματα της προδοσίας των δειλών. Γονατίζει. Παίρ νει την είκόνα στα χέρια της. την σκουπίζει. την ασπάζεται ευλαβικά, ενώ τα χείλη της ψιθυρίζουν:Δεν θα Σ' άρνηθώ, Χριστέ μου. Οι στρατιώτες προ τάσσουν τα όπλα. Ατάραχη εκείνη. Μια ομοβροντία έρχεται να αιματοκυλίσει το γενναίο κορίτσι και να το προσθέσει στη χορεία των μαρτύρων. Στολισμένη τώρα πια με το αμαράντινο στεφάνι του μαρτυρίου προβάλλει ενώπιον μας. Εμείς, άραγε, θα κάναμε το ίδιο στη θέση τ
ης;

Ø Ημουν άθεη (παρμένο από τη Ρωσία) Επιστροφή από την άλλη ζωή


Ήμουν άθεη και έβριζα πολύ και φοβερά το Θεό. Ζούσα μέσα στη ντροπή και την πορνεία και ήμουν νεκρή στη γη. Όμως ο ελεήμων Θεός δεν άφησε να χαθώ, αλλά με οδήγησε στη μετάνοια.

Ø Στα1961 αρρώστησα από καρκίνο και ήμουν άρρωστη τρία χρόνια. Δεν έμενα ξαπλωμένη, παρά εργαζόμουνα και έκανα θεραπεία σε γιατρούς, ελπίζοντας να βρω θεραπεία. Τους τελευταίους έξη μήνες είχα τελείως αδυνατίσει, τόσο που ούτε νερό δεν μπορούσα να πιω. Μόλις το έπινα, αμέσως το έκανα εμετό. Τότε με πήγαν στο νοσοκομείο και επειδή ήμουν πολύ ενεργητική κάλεσαν ένα καθηγητή από τη Μόσχα και αποφάσισαν να με χειρουργήσουν. Μόλις μου άνοιξαν την κοιλιά, αμέσως πέθανα. Η ψυχή μου βγήκε από το σώμα και στέκονταν ανάμεσα σε δύο γιατρούς και εγώ με μεγάλο φόβο και τρόμο κοίταζα την αρρώστια μου. Ολόκληρο το στομάχι μου και τα έντερα μου ήταν προσβεβλημένα από καρκίνο. Στεκόμουνα και σκεπτόμουνα γιατί είμαστε δύο ; Δεν είχα ιδέα ότι υπάρχει ψυχή. Οι κομμουνιστές μας φούσκωναν και μας δίδασκαν ότι η ψυχή και ο Θεός δεν υπάρχουν, ότι αυτό είναι μόνο επινόηση των παπάδων για να ξεγελάσουν το λαό και να τον κρατούν σε φόβο για κάτι που δεν υπάρχει. Βλέπω τον εαυτό μου που στέκεται και τον βλέπω πάλι πάνω στο χειρουργείο. Μου έβγαλαν έξω όλα τα εντόσθια και αναζητούσαν τον δωδεκαδάκτυλο. Αλλά εκεί υπήρχε μόνον πύον, τα πάντα ήταν κατεστραμμένα και χαλασμένα, τίποτε δεν ήταν υγιές. Οι γιατροί τότε είπαν: «αυτή δεν έχει με τι να ζήσει». Όλα τα έβλεπα με μεγάλο φόβο και τρόμο και πάλι σκεπτόμουνα: «Πώς και από πού είμαστε δύο;. Στέκομαι και ταυτόχρονα είμαι ξαπλωμένη ; » Οι γιατροί τότε επέστρεψαν τα εντόσθιά μου όπως-όπως και είπαν ότι το σώμα μου πρέπει να δοθεί στους νέους ειδικευόμενους γιατρούς για διδασκαλία και το μετέφεραν στο νεκροστάσιο και εγώ πήγαινα κοντά τους και όλο και παραξενευόμουνα και σκεφτόμουνα πως και από πού είμαστε δύο. Εκεί με άφησαν ξαπλωμένη γυμνή, καλυμμένη ως το ύψος του στήθους με ένα σεντόνι. Μετά απ αυτό βλέπω ότι ήλθε ο αδελφός μου και έφερε το μικρό μου γιο. Ήταν έξι χρονών και ονομάζονταν Αντρούσκα (Αντρέι). Ο γιός μου πλησίασε το σώμα μου και με φίλησε στο κεφάλι . Άρχισε να κλαίει και να λέει: «Μαμά, μαμά, γιατί πέθανες; Είμαι ακόμη μικρός, πως θα ζήσω χωρίς εσένα ; Πατέρα δεν έχω και συ πέθανες!
> Εγώ τότε τον αγκάλιασα και τον φίλησα, αλλά αυτό δεν το αισθάνθηκε ούτε το είδε ούτε με πρόσεξε, αλλά κοίταγε το νεκρό μου σώμα. Έβλεπα επίσης πως έκλεγε ο αδελφός μου. Μετά απ αυτό, εγώ με μιας βρέθηκα στο σπίτι μου. Ήλθε η πεθερά μου από τον πρώτο μου γάμο, η μητέρα μου και η αδελφή μου. Τον πρώτο μου σύζυγο τον εγκατέλειψα γιατί πίστευε στο Θεό. Τότε άρχισε η διανομή των πραγμάτων μου. Εγώ ζούσα πλούσια και με πολυτέλεια και όλα αυτά τα απόκτησα με αδικία και με πορνεία. Η αδελφή μου άρχισε να αφαιρεί τα πιο ωραία από τα πράγματά μου, ενώ η πεθερά ζητούσε να αφήσει και κάτι στο γιό μου. Η αδελφή μου δεν άφηνε τίποτε, αλλά επιπλέον άρχισε να εμπαίζει την πεθερά λέγοντας: «αυτό το παιδί δεν είναι από τον γιό σου και συ δεν του είσαι τίποτε». Μετά απ αυτό αυτές βγήκαν και έκλεισαν το σπίτι. Η αδελφή μου πήρε μαζί της και ένα μεγάλο μπόγο με πράγματα. Ενώ αυτές μάλωναν για τα πράγματά μου είδα γύρω μας να χορεύουν και να χαίρονται διάβολοι. Ξαφνικά βρέθηκα στον αέρα και βλέπω σαν να πετώ με αεροπλάνο. Αισθάνομαι ότι κάποιος με συγκρατεί και ότι υψώνομαι όλο και πιο πολύ. Βρέθηκα πάνω από την πόλη ΜΠΑΡΝΑΟΥΛ. Μετά βλέπω ότι η πόλη χάθηκε . Έγινε σκοτάδι. Μετά απ αυτό άρχισε πάλι να έρχεται φως και στο τέλος φώτισε τελείως και το φως ήταν πάρα πολύ ισχυρό που δεν μπορούσα να το κοιτάξω. Με τοποθέτησαν σε μαύρη πλάκα ενάμιση μέτρου. Έβλεπα δένδρα με πολύ χοντρούς κορμούς και πανέμορφο ποικιλόχρωμο φύλλωμα. Ανάμεσα στα δένδρα υπήρχαν σπίτια και μάλιστα όλα καινούργια, αλλά δεν είδα ποιοι ζούσαν σ αυτά. Στην κοιλάδα αυτή είδα πλούσιο πράσινο χορτάρι και σκέφτηκα: που βρίσκομαι εγώ τώρα;Αν βρίσκομαι στη γη τότε γιατί δεν υπάρχουν εδώ επιχειρήσεις, εργοστάσια ούτε άλλα κτίρια, γιατί δεν υπάρχουν δρόμοι ούτε συγκοινωνία; Τι μέρος είναι ετούτο εδώ χωρίς ανθρώπους και ποιος τέλος πάντωνζει εδώ ; Λίγο πιο πέρα είδα να περπατάει μια ωραία υψηλή γυναίκα με βασιλικά φορέματα κάτω από τα οποία φαίνονταν τα δάκτυλα των ποδιών. Περπατούσε τόσο ανάλαφρα που από τα πόδια δεν λύγιζε ούτε το χορτάρι. Κοντά της πήγαινε ένας νεαρός που είχε ύψος ως τους ώμους της. Είχε κρυμμένο το πρόσωπο του με τα χέρια του και για κάτι έκλεγε πολύ και πικρά και παρακαλούσε, αλλά για ποιο λόγο δεν μπορούσα να ακούσω. Σκέφτηκα ότι είναι ο γιος της και μέσα μου διαμαρτυρήθηκα γιατί δεν τον λυπάται και δεν του εκπληρώνει το αίτημα. Αυτός έκλεγε και θρηνούσε και εκείνη δεν του εκπλήρωνε την αίτηση. (Σημείωση: Από όλα φαίνεται ότι αυτός ο νεαρός ήταν άγγελος φύλακας αυτής της νεκρής γυναίκας. Φαίνεται επίσης πόσο ενδιαφέρονται οι άγιοι άγγελοι για μας και τις ψυχές μας, αλλά εμείς δεν το βλέπουμε. Παραπέρα φαίνεται και αυτών το αίτημα είναι ανεκπλήρωτο, αν ο θάνατος μας βρει αμαρτωλούς και αμετανόητους). Όταν αυτοί με πλησίασαν, ο νεαρός έπεσε μπροστά στα πόδια της και άρχισε να την παρακαλεί εντονότερα και να οδύρεται και να της ζητεί κάτι. Εκείνη κάτι του απάντησε, αλλά δεν μπόρεσα να καταλάβω τι. (Σημείωση: Είχα την ευκαιρία και από άλλες πηγές να γνωρίσω πως και πόσο πικρά κλαίει ο άγ. Άγγελος φύλακας όταν αυτός που του δόθηκε για φύλαξη δεν υπακούει στην αγία Εκκλησία και στην αγία πίστη, χάνοντας την ψυχή του για πάντα). 'Όταν αυτοί με πλησίασαν ήθελα να τη ρωτήσω: «που βρίσκομαι;» Τη στιγμή εκείνη η γυναίκα αυτή σταύρωσε τα χέρια στο στήθος, ύψωσε τα μάτια προς τον ουρανό και είπε : «Κύριε, που θα πάει αυτή έτσι ; ». Εγώ τότε έτρεμα και μόλις τώρα κατάλαβα ότι είχα πεθάνει, ότι η ψυχή μου βρίσκονταν στον ουρανό και το σώμα έμεινε στη γη. Τότε άρχισα να κλαίω και να οδύρομαι και ακούω φωνή που λέει: «επιστρέψτε την στη γη για τις αγαθοεργίες του πατέρα της». Άλλη φωνή απάντησε: «βαρέθηκα την αμαρτωλή και διεφθαρμένη ζωή της. Εγώ ήθελα να την εξαφανίσω από προσώπου γης χωρίς μετάνοια, αλλά με παρακάλεσε γι αυτήν ο πατέρας της. Δείξε της το μέρος για το οποίο άξιζε». Αμέσως βρέθηκα στον Άδη. Τότε άρχισαν να έρπουν μέχρις εμένα φοβερά πυρακτωμένα φίδια με μακριές γλώσσες που ξερνούσαν φωτιά και άλλες αποκρουστικές βρωμιές. Η βρώμα ήταν αβάσταχτη. Αυτά τα φίδια τυλίχθηκαν γύρω μου και ταυτόχρονα από κάπου παρουσιάστηκαν σκουλήκια χοντρά ίσαμε το δάκτυλο με ουρές που κατέληγαν σε βελόνες και άγκιστρα. Αυ΄τα έμπαιναν σε όλα τα ανοικτά μου μέρη, στα αυτιά, στα μάτια, στη μύτη, κ.λ.π. και έτσι με βασάνιζαν και εγώ κραύγαζα όχι με την φωνή μου. Αλλά εκεί δεν υπήρχε από πουθενά ούτε βοήθεια ούτε έλεος από κανένα. Εκεί είδα πως παρουσιάστηκε η γυναίκα που πέθανε από άμβλωση και άρχισε να παρακαλεί τον Κύριο για έλεος. ΑΥΤΟΣ της απάντησε: «εσύ στην γη δεν Με αναγνώριζες, σκότωνες τα παιδιά στην κοιλιά σου και επί πλέον έλεγες στους ανθρώπους: δεν πρέπει να γεννάτε παιδιά, τα παιδιά είναι περιττά». Σε μένα δεν υπάρχουν, δεν υπάρχουν περιττά. Σε μένα υπάρχουν τα πάντα και για όλους αρκετά. Σε μένα ο Κύριος είπε: «Εγώ σου έδωσα την αρρώστια για να μετανοήσεις, αλλά εσύ με έβριζες ως το τέλος της ζωής και δεν Με αναγνώριζες και για τον λόγο αυτό και εγώ δεν σε αναγνωρίζω! Πως στη γη έζησες χωρίς τον Κύριο Θεό, έτσι και εδώ θα ζήσεις!». Ξαφνικά όλα μεταστράφηκαν και εγώ κάπου πέταξα. Η βρώμα χάθηκε, χάθηκε και ο δυνατός οδυρμός και εγώ ξαφνικά είδα την εκκλησία μου που ενέπαιζα. Άνοιξε η πύλη και από αυτή βγήκε ιερέας ντυμένος στα άσπρα. Αυτός στέκονταν με σκυμμένο το κεφάλι και κάποια φωνή με ρωτάει: «ποιος είναι αυτός;». Εγώ απάντησα: «ο ιερέας μας». «Εσύ έλεγες ότι είναι χαραμοφάης, αυτός δεν είναι χαραμοφάης, αλλά πραγματικός ποιμένας, δεν είναι μισθοφόρος. Γνώριζε πως αν και είναι κατά το βαθμό μικρός, συνηθισμένος ιερέας, υπηρετεί Εμένα, μάθε ακόμη και τούτο: αν δεν σου διαβάσει αυτός την ευχή της εξομολόγησης, εγώ δεν θα σε συγχωρήσω»! Τότε άρχισα να παρακαλώ: «Κύριε, γύρισέ με στη γη, έχω ένα μικρό γιο». Ο Κύριος είπε: «ξέρω ότι έχεις μικρό γιο, είναι κρίμα γι αυτόν». «Κρίμα», απάντησα εγώ. Τότε Εκείνος αποκρίθηκε: «Εγώ σας λυπούμαι όλους και τρεις φορές σας λυπούμαι. Όλους σας περιμένω πότε θα ξυπνήσετε από το αμαρτωλό όνειρο, να μετανοήσετε και να έλθετε στον εαυτό σας;». Εδώ τώρα εμφανίστηκε εκ νέου η Μητέρα του Θεού, που νωρίτερα την αποκαλούσα γυναίκα και πήρα το θάρρος να τη ρωτήσω: «Υπάρχει εδώ σε σας παράδεισος;». Αντί για απάντηση μετά απ αυτές τις λέξεις, ξαναβρέθηκα στην κόλαση στον Άδη. Τώρα ήταν χειρότερα από ότι την προηγούμενη φορά. Έτρεξαν ολόγυρά μου οι δαίμονες με καταλόγους και μου έδειχναν τα αμαρτήματά μου και φώναζαν: «εσύ μας υπηρέτησες όταν ήσουν στη γη»! Άρχισα να διαβάζω τα αμαρτήματά μου, όλα μου τα έργα μου που ήταν γραμμένα με μεγάλα γράμματα και ένοιωσα φοβερό φόβο. Από τα στόματά τους έβγαινε φωτιά. Οι δαίμονες με κτυπούσαν στο κεφάλι. Πάνω μου έπεφταν και κολλούσαν πυρακτωμένες σπίθες από φωτιά και με έκαιγαν. Γύρω μου ακούονταν φοβερός θρήνος και κοπετός πολλών ανθρώπων.Όταν το πυρ δυνάμωνε έβλεπα τα πάντα γύρω μου. Οι ψυχές είχαν φοβερή όψη, ήταν σακατεμένες με τεντωμένους λαιμούς και πρησμένα μάτια. Μου έλεγαν ότι είσαι συντρόφισσα (φαίνεται ότι ήταν κομουνίστριες) και είσαι υποχρεωμένη να ζήσεις μαζί μας. 'Όπως εσύ έτσι και εμείς όταν είμαστε στη γη δεν αναγνωρίζαμε το Θεό, τον βρίζαμε και κάναμε κάθε κακό, την πορνεία, την υπερηφάνεια και άλλα και ποτέ δεν μετανοήσαμε. Όσοι αμάρτησαν, αλλά μετάνιωσαν, πήγαιναν στη εκκλησία, προσεύχονταν στο Θεό, ελεούσαν τους φτωχούς και βοηθούσαν όσους βρίσκονταν σε ανάγκη και κακοτυχία, αυτοί είναι εκεί πάνω. (Σημείωση: δηλαδή στο παράδεισο, τον οποίο αυτοί εδώ δεν ήθελαν ούτε να μνημονεύσουν). Εγώ φοβήθηκα φοβερά από αυτά τα λόγια, μου φαίνονταν ότι ήδη βρισκόμουνα εδώ στον Άδη ολόκληρη ζωή και αυτοί μου λένε 'ότι θα ζήσω μαζί τους αιώνια. Μετά από αυτό εμφανίστηκε εκ νέου η Μητέρα του Θεού και έγινε φως, οι δαίμονες τράπηκαν σε φυγή και οι ψυχές που βασανίζονται στην κόλαση άρχισαν να φωνάζουν και να την ικετεύουν για έλεος: «Ουράνια βασίλισσα, μη μας αφήνεις εδώ». ή φώναζαν. «καιγόμαστε Μητέρα του Θεού και δεν υπάρχει ούτε σταγόνα νερό»! Εκείνη έκλαιγε και μέσα από το κλάμα έλεγε: «Όσο ζούσατε στη γη δε με αναγνωρίζατε και δε μετανοούσατε για τις αμαρτίες σας στον Γιο Μου και Θεό σας και Εγώ τώρα δεν μπορώ να σας βοηθήσω, δεν μπορώ να παραβώ την επιθυμία του Γιου μου και Εκείνος δεν μπορεί την επιθυμία του Πατέρα του! Βοηθώ μόνο αυτούς για τους οποίους παρακαλούν οι συγγενείς και για τους οποίους προσεύχεται η αγία εκκλησία». Μετά απ αυτό εμείς αρχίσαμε να υψωνόμαστε και από κάτω αναδίδονταν δυνατή κραυγή φωνών: «Μητέρα του Θεού μη μας αφήνεις». Ξανά υπήρχε σκοτάδι και εγώ βρέθηκα στην ίδια πλάκα. Σταυρώνοντας τα χέρια στο στήθος η Μητέρα του Θεού ύψωσε τα μάτια στον ουρανό και άρχισε να προσεύχεται λέγοντας: «τι να κάνω μ αυτήν, που να την βάλω; Μια φωνή απάντησε : «αφήστε την από τα μαλλιά στη γη». «Μα αυτή είναι κουρεμένη;». Η φωνή είπε πάλι: «Πιάστε την από τα μαλλιά». Τότε η Μητέρα του Θεού έφυγε ήσυχα, η πόρτα της μισάνοιξε έτσι που πίσω απ αυτήν δεν έβλεπα τίποτε. Κατόπιν επέστρεψε κρατώντας τα μαλλιά μου στα χέρια της και από κάπου εμφανίστηκαν 12 άμαξες χωρίς τροχούς, κινούνταν σιγά και εγώ τις ακολουθούσα. Η Μητέρα του Θεού μου έδωσε τα μαλλιά, αλλά εγώ δεν αντιλήφθηκα ότι με άγγιξε. Άκουσα μόνο όταν είπε ότι η δωδέκατη άμαξα δεν έχει πάτο. Φοβόμουν να καθίσω σ αυτήν, αλλά η Μητέρα του Θεού με έσπρωξε στη γη απ αυτή. Μετά απ αυτό εγώ συνήλθα και ενσυνείδητα στεκόμουν και κοίταζα. Ήταν μιάμιση η ώρα το απόγευμα. Μετά από κείνο το φως που είδα εκεί όλα στη γη μου φαίνονταν άσχημα και δεν μου άρεσε που ήμουν στη γη, αλλά τι να κάνω. Τώρα είπα μόνη μου στην ψυχή μου: «πήγαινε στο σώμα»! Τότε βρέθηκα πάλι στο νοσοκομείο και πήγαμε στο ψυγείο που φύλαγαν τα πτώματα. Αυτό ήταν κλειστό, αλλά εγώ μπήκα μέσα χωρίς κώλυμα και είδα το νεκρό μου σώμα: Το κεφάλι μου ήταν γυρισμένο λίγο προς τα πλάγια, ενώ η μέση μου πιέζονταν από νεκρούς. Μόλις η ψυχή μου μπήκε στο σώμα, αμέσως αισθάνθηκα ισχυρό ψύχος. Κάπως απελευθέρωσα την πιεσμένη μέση μου, διπλώθηκα και έσφιξα τα γόνατα με τα χέρια. Τη στιγμή εκείνη έβαλαν μέσα το νεκρό σώμα κάποιου ανθρώπου και όταν άναψαν το φως με είδαν σκυμμένη, ενώ εκείνοι συνήθως βάζουν όλους τους νεκρούς με το πρόσωπο προς τα πάνω. Βλέποντάς με έτσι οι νοσοκόμοι φοβήθηκαν και από το φόβο διασκορπίστηκαν. Επέστρεψαν με δύο γιατρούς, που αμέσως διέταξαν να ζεσταθεί το μυαλό μου με λάμπες. Στο σώμα μου υπήρχαν οκτώ τομές (μάθαιναν πάνω σ αυτό): τρεις στο στήθος και οι υπόλοιπες στην κοιλιά. Δύο ώρες μετά το ζέσταμα του κεφαλιού άνοιξα τα μάτια και μόλις μετά από 12 μέρες μίλησα. Το πρωί μου έφεραν πρωινό τηγανίτες με βούτυρο και καφέ (ήταν μέρα νηστείας), αλλά δεν ήθελα να φάω και τους είπα ότι δε θα φάω. Οι νοσοκόμοι έφυγαν πάλι και όλοι στο νοσοκομείο άρχισαν να με προσέχουν. Ήλθαν οι γιατροί και με ρώτησαν γιατί δεν θέλω να φάω. Τους απάντησα: «καθίστε και θα σας διηγηθώ τι είδε η ψυχή μου. Όποιος δεν νηστεύει τις μέρες της νηστείας, αυτός θα φάει βρωμερά και σιχαμερά πράγματα. Γι αυτό σήμερα δε θα φάω όπως και σ όλες τις νηστείες δε θα αρτυθώ» Οι γιατροί από την έκπληξη, τη μια κοκκίνιζαν την άλλη κιτρίνιζαν και οι ασθενείς με άκουγαν προσεκτικά. Κατόπιν συγκεντρώθηκαν πολλοί γιατροί και εγώ τους είπα ότι τίποτε πλέον δεν με πονάει. Τότε άρχισε να έρχεται σε μένα κόσμος και μάλιστα πολύς και εγώ σε όλους διηγιόμουνα και έδειχνα τις πληγές. Η αστυνομία άρχισε να διώχνει τον κόσμο και μένα με μετέφεραν σε άλλο νοσοκομείο. Εκεί ανάρρωσα τελείως και παρακάλεσα τους γιατρούς να με γιατρέψουν όσο το δυνατό νωρίτερα τις τομές που μου έκαναν μαθαίνοντας πάνω μου. Τότε με έβαλαν πάλι στο χειρουργικό τραπέζι και όταν οι γιατροί άνοιξαν την κοιλιά μου είπαν : «Γιατί χειρουργήσανε τελείως υγιή άνθρωπο;». Εγώ τότε τους ρώτησα: «Ποια είναι η αρρώστια μου;» Αυτοί μου απάντησαν : «Τα εντόσθιά σας είναι υγιή και καθαρά όπως του παιδιού». Τους είπα ότι τα μάτια μου ήταν δεμένα κατά τη διάρκεια της εγχείρησης, αλλ ότι, παρ όλα αυτά, είδα το εσωτερικό μου στον καθρέπτη του ταβανιού. Ήλθαν και οι γιατροί π[ου έκαναν την εγχείρηση και όταν πλησίασαν είπαν: «Που είναι η αρρώστια της; τα εντόσθιά της ήταν όλα διαλυμένα και προσβεβλημένα από τον καρκίνο και τώρα είναι τελείως υγιή». Τους απάντησα: ο ΚΥΡΙΟΣ ο ΘΕΟΣ φανέρωσε το έλεός του πάνω σε μένα την αμαρτωλή, για να ζήσω ακόμη και μαρτυρήσω στους άλλους ό,τι είδα και ό,τι μου συνέβη. ΕΚΕΙΝΟΣ, ο ΚΥΡΙΟΣ ο ΘΕΟΣ πήρε ότι κατεστραμμένο ήταν μέσα μου και μου έδωσε υγιή, σε όλους θα το διηγούμαι, ώσπου να πεθάνω. Κατόπιν είπα στο γιατρό: «Βλέπεις πως γελαστήκατε;» και εκείνος απάντησε ότι «τίποτε δεν ήταν υγιές μέσα σου». «Τι νομίζετε τώρα;» τον ρώτησα εγώ. Απάντησε: «σε αναγέννησε ο ΥΠΕΡΤΑΤΟΣ!» Τότε του απάντησα: «Αν πιστεύετε σ αυτόν κάντο τον σταυρό σας και παντρευτείτε στην εκκλησία». Ο γιατρός κοκκίνισε γιατί ήταν Εβραίος. Πρόσθεσα ακόμη: γίνου αρεστός στον Κύριο το ΘΕΟ. Κατόπιν άφησα το νοσοκομείο, κάλεσα τον ιερέα που νωρίτερα ενέπαιζα και του έκανα επιθέσεις, αποκαλώντας τον χαραμοφάη. Του διηγήθηκα όλα όσα μου συνέβησαν, εξομολογήθηκα και μετάλαβα των αγίων του Χριστού μυστηρίων. Τον κάλεσα και ευλόγησε το σπίτι μου, γιατί ως τώρα σ αυτό βασίλευε η αμαρτία, η μικρότητα, το μεθύσι, ο εμπαιγμός και η μάχη. Τώρα εγώ η αμαρτωλή ΚΛΑΥΔΙΑ που είμαι 40 χρονών με την βοήθεια του Θεού και της Ουράνιας Βασίλισσας, ζω χριστιανικά. Πηγαίνω τακτικά στη εκκλησία, στο ναό του Θεού και ο Κύριος με βοηθάει. Από όλες τις μεριές του κόσμου με επισκέπτονται άνθρωποι και εγώ διηγούμαι σε όλους όσα μου συνέβησαν, είδα και άκουσα. Με τη βοήθεια του Θεού τους δέχομαι όλους, διηγούμαι σε όλους τι ήμουν πριν, τι μου συνέβη τώρα και για ποιο λόγο είμαι τώρα πιστή. Ας είναι δοξασμένος ο Κύριος ο Θεός! Όλους τους συμβουλεύω να προσέχουν πως ζουν, γιατί πράγματι υπάρχει άλλος κόσμος και άλλη ζωή και ότι ο καθένας θα δώσει λόγο για τα γήινα έργα του και ότι ανάλογα μ αυτά θα έχει πλήρως δίκαια ανταμοιβή ή τιμωρία και μάλιστα αιώνια. Να ζήτε όλοι χριστιανικά και κατά ΘΕΟΝ. ΑΜΗΝ.



Πέμπτη 8 Ιουλίου 2010

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

῾Ο Χριστός εἶναι τό Φῶς τοῦ κόσμου.

Εἶναι ἀληθινός ὁ λόγος τοῦ προφήτου ᾿Ησαΐα ὅτι "ὁ λαός ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα". "Φῶς μέγα" εἶναι ὁ ᾿Ιησοῦς Χριστός. Φῶς ἀληθινό πού προσφέρει πνευματική εἰρήνη, θεία ἀγάπη, ἐλευθερία ἀπό τήν σκλαβιά ψεύτικων εἰδώλων. Εἶναι ὁ "῞Ηλιος τῆς Δικαιοσύνης" που φωτίζει τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων που ἀναζητοῦν τήν ἀλήθεια καί τή σωτηρία τους. Εἶναι Ζωή ἀληθινή, διότι ἐκεῖνος πού πιστεύει στό Χριστό θά ζήσει αἰώνια ζωή. Εἶναι Δύναμη πού ἐνδυναμώνει πνευματικά τόν κάθε πιστό. Εἶναι τό μεγάλο ῎Αστρο τῆς νύχτας που ὁδηγεῖ τίς ἀνθρώπινες ψυχές νά ξεφύγουν ἀπό τό σκοτάδι τῶν ψεύτικων στηριγμάτων, τῶν ὑλιστικῶν ἀξιῶν, τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων γιά νά φθάνουν μέ ἀσφάλεια στόν τόπο τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι ἡ ἐκκλησία, ὁ χῶρος τῶν θείων Μυστηρίων καί τῆς Σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου. Μέσα στήν ᾿Εκκλησία οἱ πιστοί αὐξάνονται "εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ" (᾿Εφεσ. δ, 13).

ΦΩΣ ΚΑΙ ΣΚΟΤΑΔΙ

᾿Αλλά παρ’ ὅτι ἦλθε τό Φῶς τοῦ κόσμου, ὁ κόσμος ἀγαπᾶ τό σκοτάδι, διότι τοῦ ἀρέσει νά κάμνει πονηρές καί κακές πράξεις. ῞Οπως ὁμολογεῖ ὁ ᾿Ιησοῦς Χριστός "Τό φῶς ἐλήλυθεν εἰς τόν κόσμον καί οἱ ἄνθρωποι ἠγάπησαν τό σκότος μᾶλλον ἤ τό φῶς (ἦν γάρ πονηρά αὐτῶν τά ἔργα" (᾿Ιωάννης γ, 19). Φῶς εἶναι ἡ ἁγιότητα, ἡ ἁγνότητα, ἡ πίστη, ἡ εἰλικρίνεια, ἡ τιμιότητα, ἡ ὑπομονή, ἡ βοήθεια πρός τόν ἄλλον κ.ἄ. . Σκοτάδι εἶναι ἡ ἐκμετάλλευση, ἠ ἀδικία, ἡ ἁρπαγή ἀπό τό φτωχό, τή χήρα καί τόν ὀρφανό. Σκοτάδι εἶναι οἱ δεισιδαιμονίες, οἱ προλήψεις, ἡ χαρτομαντεία, τά μέντιουμ, οἱ ἀστρολογίες, οἱ μαγεῖες, ὁ πνευματισμός, οἱ ἀποκρυφιστικές θρησκεῖες, ἡ μασωνία κ.ἄ. ῞Ολα αὐτά προκαλοῦν σύγχυση καί χάος στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου. ῾Η ψυχή σκοτεινιάζει καί καταστρέφεται σιγά-σιγά μέ τήν ἐπίδραση ὅλων αὐτῶν.

Τά ὅπλα τοῦ Χριστιανοῦ.

Εἶναι γεγονός ὅτι ἐκεῖνος πού πιστεύει ἀληθινά στόν Χριστό, πιστεύει ὅτι μόνος Αυτός εἶναι τό Φῶς τοῦ κόσμου, ὁ Σωτῆρας καί Λυτρωτής τοῦ κόσμου. Κανένα κακό, κανένα πονηρό πνεῦμα δέν μπορεῖ νά πειράξει ἐκεῖνο τόν χριστιανό πού προσεύχεται, πού ἐξομολογεῖται καί κοινωνεῖ τῶν ἀχράντων Μυστηρίων, τοῦ τίμιου Σώματος καί Αἵματος τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ. ῾Η δύναμη τοῦ Διαβόλου εἶναι ἀνίσχυρη μπροστά στήν παντοδυναμία τοῦ Θεοῦ. ῾Ο χριστιανός πού εἶναι ὁπλισμένος μέ τά ὅπλα τοῦ Θεοῦ· πίστη, νηστεία, προσευχή, ἐξομολόγηση, θεία κοινωνία, καί μέ τά ἄλλα μυστήρια τῆς ᾿Εκκλησίας δέν παθαίνει τίποτα καί δέν τόν πιάνει καμμιά μαγεία. ᾿Ακόμη περισσότερο ἡ θεία Λειτουργία εἶναι ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ πού γιγαντώνει τόν πιστό καί τόν κάνει ἄτρωτο στά βέλη τῶν πονηρῶν δαιμόνων. ῾Ο ἀληθινός πιστός δέν ἔχει νά φοβηθεῖ τίποτα ἄν εἶναι κοντά στό Χριστό, κοντά στήν ἐκκλησία μέ τά θεῖα Μυστήρια της, κοντά στούς ἁγίους της πού εἶναι προστάτες καί βοηθοί του.

"Υἱοί φωτός" καί Χριστιανική ζωή.

Γράφει ὁ Εὐαγγελιστής ᾿Ιωάννης "Πιστεύετε εἰς το φῶς, ἵνα υἱοί φωτός γένησθε" (᾿Ιωαν. ιβ. 36). ᾿Εκεῖνος πού πιστεύει στό Φῶς, στόν ᾿Ιησοῦ Χριστό γίνεται υἱός Φωτός, καί τό φῶς φωτίζει τήν ψυχή του μέ τήν Χάρι τοῦ Παναγίου πνεύματος. Καί ἡ ζωή του γίνεται φωτεινή γιά νά φωτίζει καί ἄλλους ἀνθρώπους μέ το παράδειγμά του, μέ τή ζωή του καί μέ τά ἔργα ἀγάπης. Καί ὁ ᾿Απόστολος Παῦλος τονίζει νά γίνουμε "ἄμεμπτοι καί ἀκέραιοι, τέκνα Θεοῦ ἀμώμητα ἐν μέσω γενεᾶς σκολιᾶς καί διεστραμμένης, ἐν οἶς φαίνεσθε ὡς φωστῆρες ἐν κόσμῳ" (Φιλιππησίους, β 15).

῾Η Χριστιανική ζωή εἶναι ἕνα συνεχές θαῦμα. Διότι ὁ κάθε ἀληθινός πιστός ζεῖ τή Δύναμη, τό Φῶς καί τή Χάρη τοῦ Θεοῦ. Δοξολογεῖ καί εὐχαριστεῖ τόν Θεόν γιά τίς πλούσιες δωρεές Του.

῾Ο προφήτης ᾿Ησαΐας δίκαια ἀποκάλεσε τόν ᾿Ιησοῦ Χριστό "Φῶς Μέγα", διότι ἐκεῖνος πού ἀτενίζει Αὐτόν φωτίζεται, ἁγιάζεται, μεταμορφώνεται καί ἀναγεννᾶται ἐσωτερικά. Θερμαίνεται πνευματικά μέ το ζωηφόρο Πανάγιο Πνεῦμα.

῎Ας εὐχηθοῦμε, ὅπως ὁ Χριστός εἶναι "ΦΩς Μέγα", νά γίνουμε καί ἐμεῖς Φῶς γιά τούς ἄλλους ἀνθρώπους γιά νά δοξάζεται το ὄνομα τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ μας.

Π.Δαμιανός Ζαφείρης

ΣΤΟΥΣ ΤΡΕΙΣ ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΑΣΚΗΤΕΣ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ

Αικατερίνας Μοναχής

Ο ΤΕΤΡΑΓΩΝΙΣΜΟΣ

ΤΟΥ ΚΥΚΛΟΥ



Αθήνα 1984

Το βιβλίο αυτό αφιερώνω

Στους τρεις Μεγάλους

Διδασκάλους μου

Και Οδηγούς μου

ΑΒΒΑ ΑΡΣΕΝΙΟΝ ΤΟΝ ΜΕΓΑ

ΑΒΒΑ ΜΑΚΑΡΙΟΝ ΤΟΝ ΑΙΤΥΠΤΙΟΝ ΤΟΝ ΜΈΓΑ

ΑΒΒΑ ΙΣΑΑΚ ΤΟΝ ΣΥΡΟ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Από την αρχαία εποχή, απασχολούσε τη σκέψη όλων των πνευματικών ατόμων και ιδίως τους Φιλοσόφους, το περίφημο θεώρημα και μέγα πρόβλημα, άλυτο κατά τους σοφούς, ο Τετραγωνισμός του Κύκλου. Αυτό το θεώρημα, έχει μεταφορική έννοια όπως και η Αποκάλυψη του πέπλου της Ίσιδος. Τα δύο αυτά μεγάλα προβλήματα, άλυτα κατά τους σοφούς της εποχής εκείνης, έχουν άμεση σχέση με τον φωτισμό και την Θέωση του Ανθρώπου.

Κατά την παλαιά εποχή μιλούσαν συμβολικά και μεταφορικά με διάφορα θεωρήματα, επειδή δεν μπορούσαν να εισχωρήσουν όλοι μέσα στην Γνώση παρά μόνο οι μεμυημένοι, δηλαδή οι πνευματικά μορφωμένοι της εποχής εκείνης. Η Γνώση τότε, ήταν κεκρυμμένη και φυλασσόταν μακριά από τον λαό, μόνον για τους εκλεκτούς του Πνεύματος, τους Φιλοσόφους. Γι’ αυτό, έλεγαν ποιος θνητός θα τολμούσε να αποκαλύψει το πέπλο της Ίσιδος, δηλαδή να φανερώσει στα πλήθη την Αλήθεια; Βρέθηκε ο Ιησούς Χριστός που αποκάλυψε στο λαό την Αλήθεια και τετραγώνισε τον Κύκλο. Για το τόλμημά του αυτό, σταυρώθηκε.

Η αμοιβή αυτού που θα αποκάλυπτε την Αλήθεια, ήταν ο θάνατος. Επειδή το ιερατείο της εποχής εκείνης έκρυβε από το λαό την γνώση και την κρατούσε μυστική. Γι’ αυτό, οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι, δηλαδή οι σοφοί και ιερείς της εποχής εκείνης, κατεδίωξαν με φανατισμό τον Ιησού Χριστό και τον σταύρωσαν.

Πως λοιπόν θα τετραγωνίσουμε τον κύκλο, δηλαδή πως θα περάσουμε στην απέναντι όχθη ή μάλλον ποιο απλά, πως θα φθάσουμε στην θέωση. Καθώς μας είναι γνωστό όλοι οι Άνθρωποι, ανεξάρτητα του δόγματος που ανήκουν, θέλουν να φθάσουν το ΤΕΛΕΙΟ την ΦΩΤΙΣΗ την ΣΩΤΗΡΙΑ και κάθε δόγμα έχει δικό του δρόμο. Κάθε θρησκεία έχει το δικό της δρόμο, αλλά όλες οι θρησκείες συμφωνούν σε ένα βασικό σημείο στη Μυστική Θεωρία. Όλων των θρησκειών ο Μυστικισμός, διδάσκει :

Θέλεις να σωθείς : ΣΤΡΟΦΗ προς τα ΕΣΩ να βρεις το Θεό και να φωτισθείς. Η συνάντηση με τον Ιησού. Λέγουν τα πλήθη : ΗΘΙΚΗ – ΑΓΑΠΗ – ΚΑΛΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ. Λέγουν στους Μοναχούς : ΓΙΝΕ ΝΕΚΡΟΣ – ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ – ΗΣΥΧΙΑ – ΣΙΩΠΗ.

Ο Ιησούς Χριστός είπε : Για να βαδίσουμε την ΟΔΟ πρέπει να έχουμε ΑΓΑΠΗ και ΑΥΤΟΘΥΣΙΑ.

Ο Βούδας δίδασκε : Για να βαδίσετε το μονοπάτι, πρέπει ν’ απαλλαγείτε από τις επιθυμίες και να έχετε άρνηση εαυτού.

Ο Μωάμεθ δίδασκε : Για να σωθείτε, ν’ αφήνεστε στο θέλημα του Θεού.

Ο Κομφούκιος δίδασκε : Πρέπει να έχετε ορθή ζωή και διάκριση.

Ο Λάο Τσε δίδασκε : Σώζεστε με την αυτοεκμηδένιση (άκρα ταπείνωση).

Αλλά η υπεροχή του Χριστιανισμού, φαίνεται στο ότι ο Ιησούς, μας αποκάλυψε τον δρόμο της Σωτηρίας δια της πίστης και της αγάπης που εν ονόματι του Ιησού, σώζεσαι με την χάρη Του.


Ο Τετραγωνισμός του κύκλου

Τι είναι το θεώρημα και πως λύνεται

ΗΧΟΣ – ΣΙΓΗ

23/6/1984

Ο Ήχος είναι ο Λόγος , η Κίνηση, η Δράση, ο Ρυθμός, η Αρμονία, (ενώ ο θόρυβος, είναι ακατάστατος ήχος και είναι δυσαρμονία, ο θόρυβος συμβολίζει τον δαίμονα, ενώ ο Ήχος το Θεό). Με τον ρυθμισμένο ήχο που είναι αρμονία, πλησιάζεις στο Θεό. Γι’ αυτό, στα Μοναστήρια, χτυπάνε το τάλαντο, ήχος με ρυθμό, για να ξυπνούν οι Μοναχοί και να υμνούν το Θεό. Εν αρχή ήταν ο Λόγος, ο Ήχος από την Σιωπή ξεπήδησε. Το Όν από το μη Όν. Το Όν ο Υπάρχων ο Λόγος, ο Υιός του Ανθρώπου. Αλλά το Πρώτον είναι ο Πατήρ η Σιγή, η Σιωπή, η Απομόνωση, η Ακινησία το μη Όν (δηλαδή όχι η ανυπαρξία αλλά το ονομάζω έτσι γιατί είναι άπειρο και δεν μπορεί να κατανοηθεί από το Νου του ανθρώπου, όπως λέγει και ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης στο περί θείων ονομάτων σελ.137 : «Γι’ αυτό όποιο δεν είναι στημένο κάπου κι είναι άπειρο και αθεμελίωτο και αόριστο ούτε Όν είναι ούτε έχει θέση μέσα στα Όντα»). Θεός είναι άπειρον – αγέννητο – αεί υπάρχων – αδιαίρετο – ακίνητο – αναλλοίωτο (ότι κινείται μεταβάλλεται και φθείρεται) ασχημάτιστο, ενιαίο, άγνωστο, ακίνητο συγχρόνως και κίνηση, δηλαδή Μονάς και Δυάς και Τριάς.

Είναι αδιαίρετο, (δεν κομματιάζεται) – άναρχο, απλό. Είναι ουδέτερο, ούτε γεννιέται, ούτε καταστρέφεται ή και τα δύο μαζί και γεννιέται και καταστρέφεται. Γι’ αυτό ο Θεός δεν συλλαμβάνεται με την ανθρώπινη λογική. Δεν έχει ουσία, ούτε χάνεται, ούτε μεταβάλλεται και είναι διαφορετικό των άλλων. Εφ’ όσον δεν κινείται, δεν αλλάζει μορφή, μένει σταθερό και απόλυτο. Σαν να μην υπάρχει και όμως υπάρχει και είναι πανταχού παρών. Αντιθέτως, το Όν είναι το υπάρχον, το ορατό, το κινητό. Το Δεύτερον (πρόσωπο της Αγίας Τριάδος) είναι ο Υιός, η Αγάπη, η Σοφία, που δρα έξω, ενώ ο Πατήρ δρα μέσα, επειδή είναι η Σιγή, η Ησυχία, η Ακινησία, η Σιωπή.(Π.χ. μέσα είναι ο Μοναχός όταν λέγει : «Δεν υπάρχω για τίποτα από τα έξω, είμαι νεκρός, ο νεκρός δεν μιλά, δεν δρα). Επιφανειακά, φαίνονται δύο άκρα αντίθετα και όμως τα δύο άκρα, ενώνονται το μη Όν, γέννησε το Όν και το Όν προϋποθέτει το μη Όν. Ο Πατήρ έχει μέσα του τον Υιόν και ο Υιός τον Πατέρα. Αλλιώς, δεν μπορούσε να υπάρχει ο Υιός, εάν δεν υπήρχε ο Πατήρ.

Ο Άνθρωπος, το Σύμπαν, η Γη είναι Κύκλοι, γι’ αυτό σ’ αυτούς, επικρατεί η Δυάς, τα ζεύγη των αντιθέτων, δηλαδή, παύση – κίνηση, Σιωπή – Λόγος, Ησυχία – Ήχος, Ευτυχία – δυστυχία, Σιγή – δράση, Χαρά – λύπη, Καλό – κακό. Εάν θελήσεις να φύγεις από τα ζεύγη των αντιθέτων, τότε αποσύρεσαι από το Καλό και κακό και επικρατεί το Ουδέτερο. ΑΚΙΝΗΤΟΣ, (όπως ο Θεός). Δηλαδή, γίνεσαι ΝΕΚΡΟΣ, ο νεκρός, είναι ακινησία, σιωπή, ησυχία, ηρεμία, απάθεια (Αυτές είναι οι Αρετές των Αρετών που έχουν οι Μεγάλοι).

Ας παρομοιάσουμε τον Κύκλο με την ρόδα του αμαξιού. Η ρόδα δρα στην περιφέρεια, κάνει θόρυβο καθώς κινείται, κίνηση, πάνω – κάτω…, πάνω… κάτω..., ενώ το κέντρο δηλαδή, το ξύλο που κρατά την ρόδα, μένει ακίνητο. Δεν κινείται, αλλά πέριξ αυτού, υπάρχει ο ρυθμός. Εάν εξετάσουμε την Ουράνια Ιεραρχία, θα δούμε πως ο θρόνος του Θεού, είναι ακίνητος. Οι Άγγελοι θρόνοι μένουν ακίνητοι, σιωπηλοί και βρίσκονται πιο ψηλά από όλους τους Αγγέλους στο Κέντρο. Μετά έρχονται τα Χερουβείμ και Σεραφείμ τα πέριξ του θρόνου που ψάλλουν με ρυθμό το ίδιο συνεχώς, Αλληλούια. Μετά έρχονται οι εξουσίες που είναι όλο δράση. Ο Πατήρ δεν είναι ορατός, δεν συλλαμβάνεται, δεν υπάρχει, είναι μη Όν, δεν έχει ουσία κι όμως υπάρχει αφού γέννησε τον Υιό τον Όν (τον Υπάρχοντα), ο Υιός ο Υπάρχων, είναι ορατός, φαίνεται, τον βλέπουμε, αλλά γεννήθηκε από τον Αόρατο και Ασχημάτιστο Πατέρα. Γι’ αυτό, όλος ο κόσμος, τρέχει να σωθεί στον Υιό, με την δράση τις καλές πράξεις και την Αγάπη. Οι Μοναχοί που είναι το αντίθετο του κοσμικού δεν δρουν με λογική, γιατί έχουν το παράλογο, το αντίθετο της λογικής και σώζονται με τον Πατέρα, με ακινησία του Νου, σιωπή, ησυχασμό.

Πρώτα, ο κόσμος σωζότανε δια του Αοράτου Πατρός, όπως πάνε και όλα τα άλλα δόγματα, αλλά είναι πάρα πολύ δύσκολη η σωτηρία σχεδόν ακατόρθωτη, για να σωθούν πρέπει να φθάσουν στην Θέωση. Μόνον οι Ησυχαστές, ένας Ηλίας, ένας Βαπτιστής, ως ερημίτες εσώζοντο. Γι’ αυτό, ο Θεός, έγινε ορατός, έγινε άνθρωπος, ο Υιός του Ανθρώπου που άνοιξε το δρόμο ο Ιησούς Χριστός, ο Σωτήρ και έτσι δια του Υιού, σώζονται πολλοί. Εδώ, φαίνεται το μεγαλείο του Χριστιανισμού έναντι των άλλων θρησκειών. Σώζονται με τη χάρη. Ο Κύριος, μας άφησε το ευαγγέλιο του. Το Ευαγγέλιο όμως, έχει δύο όψεις, δύο ερμηνείες, την εσωτερική και την εξωτερική, της δράσης και της ακινησίας. Για τους κοσμικούς και για τους Μοναχούς. Σε κάθε νόημα του, έχει δύο έννοιες όπως λένε και οι Άγιοι Πατέρες, αλλιώς, το ερμηνεύει ο Μοναχός, αλλιώς ο Κοσμικός. Γι’ αυτό, είναι Μοναδικό και Μεγαλειώδες, εάν έλεγε τα ίδια στους Μοναχούς και κοσμικούς δεν θα ήταν μοναδικό. Δηλαδή, για τον λαό το Ευαγγέλιο φαίνεται όλο Κίνηση, δράση, έργα, για τον Μοναχό, ερμηνεύεται το αντίθετο ως Ακινησία.

Γι’ αυτό, οι Μυστικοί και Νηπτικοί Πατέρες το ερμηνεύουν διαφορετικά, π.χ. :

1) Λέγουμε όπου δύο και τρεις εκεί είναι ο Χριστός. Εξωτερικά ερμηνεύεται όπου είναι δύο ή τρεις άνθρωποι και προσεύχονται συγχρόνως, εκεί φωτίζονται από την θεία Χάρη και ακούει ο Θεός την προσευχή τους. Εσωτερική ερμηνεία είναι όταν ο Νους και η καρδιά είναι ενωμένες και σκέπτονται το Θεό, φθάνουν στην ένωση, στην Θέωση.

2) «Εν φυλακή ήμην και έλθετε προς εμέ», εξωτερικώς, ερμηνεύεται για τους κοσμικούς : Ότι πρέπει να επισκέπτονται τους φυλακισμένους, εσωτερικώς για τους Μοναχούς και Μυστικούς, είναι να κλεισθείς στον εαυτό σου και να σκέπτεσαι το Θεό.

3) Για τις πέντε μωρές Παρθένες. Δια τους κοσμικούς οι πέντε μωρές ερμηνεύεται ότι δεν είχαν πράξεις, εσωτερικώς οι πέντε μωρές δεν είχαν σοφία, είχαν άγνοια δεν ήταν φωτισμένες, δεν γνώριζαν την Μυστική γνώση. Γι’ αυτό, ότι είναι για τους ΕΣΩ δεν είναι για τους ΕΞΩ, π.χ. τον κοινό άνθρωπο η μοναξιά τον τρελαίνει, τον δαιμονίζει γι’ αυτό ζητά συντροφιά ανθρώπων. Αντιθέτως, τον μοναχό και πνευματικό άνθρωπο τον θρέφει και τον φωτίζει. Γι’ αυτό λέγουμε άλλα τα μέτρα του ενός, άλλα του άλλου. Το φως, άλλοι το βλέπουν, άλλοι το συνειδητοποιούν.


Τα επίπεδα

Υπάρχουν πολλά επίπεδα, και όποιο επίπεδο διαλέξουμε, εδώ στη Γη, σε εκείνο το επίπεδο θα είμαστε και στον Ουρανό. Τα επτά επίπεδα όπως λέγουν και οι επτά Ουρανοί.

1) Ε π ί π ε δ ο ν : Στο πρώτο επίπεδο, βρίσκονται οι άνθρωποι που προβληματίζονται από τα σαρκικά πάθη και αγωνίζονται να απαλλαγούν. Αυτού του επιπέδου είναι οι κοινοί άνθρωποι (αισθησιακοί) εδώ είναι και οι καλλιτέχνες. Μόλις απαλλαγούν, αμέσως αλλάζουν επίπεδο και ανεβαίνουν στο β΄.

2) Ε π ί π ε δ ο ν : Στο δεύτερο επίπεδο, δεν έχουν σαρκικά προβλήματα, έχουν όμως συναισθηματικά και είναι δεμένοι με κάτι που αγαπούν και δεν θέλουν να το αποχωρισθούν. Εδώ είναι οι ποιητές, οι ρομαντικοί, οι συναισθηματικοί.

Όταν ο άνθρωπος μετά από αγώνα νικήσει τον συναισθηματισμό και απαλλαγεί από αυτόν, τότε, ανεβαίνει στο γ΄ επίπεδο.

3) Στο τρίτο ε π ί π ε δ ο, προσπαθεί να ειρηνεύσει στο Νου του. Σ’ αυτό το επίπεδο βρίσκονται οι συγγραφείς. Όταν νικήσει και το Νου, την φαντασία, ανεβαίνει επί ανωτέρου επιπέδου στο τέταρτο και πέμπτο της ψυχής εκεί που βρίσκεται ο Υιός, εδώ είναι οι φιλόσοφοι και στο έκτο και έβδομο όπου εδρεύει το ΠΝΕΥΜΑ, εδρεύει ο Πατήρ. Εδώ, είναι οι Ησυχαστές και Σοφοί. Συμβαίνει πολλές φορές, δύο άνθρωποι του ίδιου επιπέδου, μπορεί να γνωρισθούν με αμοιβαία συμπάθεια, π.χ. ένας θετικός να συμπαθήσει έναν άλλο θετικό και να μείνει αδιάφορος σ’ έναν αρνητικό. Επειδή ο αρνητικός ανήκει σε άλλο επίπεδο. Οι αρνητικοί, είναι κατωτέρου επιπέδου και δεν ταιριάζουν με τους θετικούς που είναι ανωτέρου. Εδώ, δεν θα γράψω άλλα για τα επίπεδα, επειδή το θέμα του βιβλίου δεν είναι τα επίπεδα. Τίποτα, λοιπόν, το απόλυτο στη Γη. Όποιος ομιλεί με απόλυτο τρόπο, είναι εγωϊστής και πλανεμένος και έχει άγνοια των πραγμάτων. Τίποτα το απόλυτο όλα είναι σχετικά.

Ο τετραγωνισμός του κύκλου

1) ΘΕΟΣ 2) ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΣ 3) ΑΝΘΡΩΠΟΣ

3) Άνθρωπος 2) Θεάνθρωπος 1) Θεός.

Οι κοσμικοί φθάνουν στον θεάνθρωπο τον Χριστό και γίνονται Άγιοι. Οι Μοναχοί φθάνουν στο Θεό στην Θέωση και γίνονται Όσιοι. Οι Άγιοι έχουν τον φόβο του Θεού, οι Όσιοι, δεν έχουν φόβο Θεού έχουν αγάπη και η Αγάπη έξω βγάζει τον φόβο. «Φοβηθείτε τον Κύριον πάντες οι Άγιοι αυτού. Αγαπήσατε τον Κύριον πάντες οι Όσιοι αυτού», (Αγία Γράφη, τα 100 γνωστικά κεφαλ. Αγ. Διαδόχου, σελ. 49).

Ο Κύκλος, λοιπόν, είναι ΑΓΩΝΑΣ και ΔΡΑΣΗ. Παλεύουν αιώνια το καλό και το κακό, η χαρά και η λύπη, η ευτυχία και η δυστυχία (τα ζεύγη των αντιθέτων). Λέγονται έτσι διότι εφ’ όσον είναι πάνω στον κύκλο, ο κύκλος γυρίζει και το ένα διαδέχεται το άλλο, π.χ. βάλλεται σε μια ρόδα επάνω το όνομα χαρά, κάτω γράψετε λύπη και γυρίστε την άλλοτε έρχεται επάνω προς το μέρος σας η χαρά άλλοτε η λύπη, εφ’ όσον γυρίζει η ρόδα είναι αδύνατον να σας έρχεται μόνο η χαρά. Γι’ αυτό λέγονται τα ζεύγη των αντιθέτων, γιατί το ένα συμπληρώνει το άλλο. Όταν όμως, φύγεις από τον κύκλο δεν υπάρχει ούτε αγώνας, ούτε δράση, ούτε χαρά, ούτε λύπη, ΤΙΠΟΤΑ. Ο Κύκλος λοιπόν, είναι η κίνηση, η δράση, ο Αγώνας και σου λέει Αγωνίσου.

Το τετράγωνο είναι η Ακινησία, η σιωπή, η ησυχία, η Ένωση, (και η σιωπή είναι υπεράνω όλων, ΝΕΚΡΟΣ).

ΓΕΩΜΕΤΡΙΚΩΣ : Ο κύκλος γεωμετρικώς τετραγωνίζεται ως εξής : Με βάση το κέντρο, τραβάμε μία ευθεία και μία κάθετο και σχηματίζουμε ένα Σταυρό. Ενώνουμε τα άκρα του Σταυρού και σχηματίζεται ένα τετράγωνο. Μόλις, σχηματισθεί το τετράγωνο, ακινητοποιείται ο Κύκλος. Αυτή είναι η λύση, η Ακινησία.

ΜΕΤΑΦΟΡΙΚΩΣ ή ΑΛΛΗΓΟΡΙΚΩΣ : Ερμηνεύεται ως εξής : Κύκλος είναι ο άνθρωπος (μικρός κύκλος) το Σύμπαν είναι (μεγάλος κύκλος). Καθώς σας είναι γνωστό όταν ο Άνθρωπος στραφεί προς τα ΕΣΩ και νεκρώσει τα ΕΞΩ, τότε φθάνει στην Θέωση, δηλαδή στο τέλος, ενώνεται με το Θεό. Γι’ αυτό ο Μοναχός, είναι η εξαίρεση, γιατί είναι νεκρός από κάθε δράση ή κίνηση. Τα έξω, είναι εύκολα, δράση, τα έσω είναι δύσκολα. Σιγή. Αλλά φωτίζεσαι με σιγή και σιωπή. Πως, όμως, φθάνεις στο κέντρο, πως φθάνεις στον Πατέρα, πως τετραγωνίζεις τον κύκλο; Π.χ. είσαι στην περιφέρεια και στρέφεσαι προς τα μέσα προς το κέντρο του Κύκλου. Επειδή όσο κοιτάς προς τα έξω, δεν βλέπεις το κέντρο, μόλις λοιπόν στραφείς προς το κέντρο, φωτίζεσαι από μία ακτίνα, ακολουθείς την ακτίνα βαδίζοντας προς το κέντρο του Κύκλου, αγωνίζεσαι με την ενέργεια του Λόγου. Η Ακτίνα είναι το Άγιο Πνεύμα, η ενέργεια του Λόγου είναι ο Υιός και δια μέσον του Υιού, φθάνεις στον Πατέρα. Όταν φθάσεις στο κέντρο, εκεί ακινητοποιείς κάθε δράση σώματος και σκέψεως. Με απλά λόγια, φωτίζεσαι, γνωρίζεις τον Θεό. Δηλαδή, στην αρχή γνωρίζεις (Άγιο Πνεύμα), ξεκινούν με Αγάπη και Σοφία (Υιός) και φθάνεις στην Σιγή (Ησυχία – Σιωπή) στην Απάθεια (Πατήρ).

Δηλαδή, όπως λένε οι Όσιοι Μυστικοί και Νηπτικοί Πατέρες, στην αρχή, γνωρίζεις ότι πρέπει συγκεντρωμένος να λέγεις την ευχή, την λες δυνατά με τον λόγο, μετά σιωπηλά με το Νου, από την κίνηση του σώματος, πηγαίνουμε στην κίνηση του Νου και όταν φωτισθείς σταματά τελείως η ευχή. Βρίσκεσαι στην θέωση στην Ακινησία. Τετραγωνίζεις τον κύκλο σημαίνει ελευθερώνεται από τα ζεύγη των αντιθέτων (δράση) και γίνεσαι νεκρός.

Το σώμα βρίσκεται στο 2 (ύλη) είναι κίνηση, πρέπει να κινείται γιατί είναι ορατό και η ακινησία το καταστρέφει. Αντιθέτως, η ψυχή, ο Νους που είναι αντίθετα της ύλης, αόρατα βρίσκονται στο 1 (πνεύμα) πρέπει να έχουν ακινησία. Δηλαδή, η ακινησία του Νου είναι να μην σκέπτεσαι τίποτα να τηρεί σιγή. Να είναι απλούς, η κίνηση τον κάνει πολλαπλού τον καταστρέφει. Πως όμως, θα καθορίσουμε τον Νου για να προχωρήσει στην ακινησία. Αρχίζουμε με τον διαλογισμό (δηλαδή διάκριση στη σκέψη – ανάλυση – κατανόηση). Να αποβάλλουμε από το Νου κάθε τι άχρηστο και αφού πετούμε κάθε είδους υλική σκέψη σκεπτόμαστε συνεχώς τον Ιησού και λέγουμε συνεχώς το όνομά Του, για να φωτισθούμε, όταν φωτισθούμε. Ο Νους σιγάζει και δεν σκέπτεται τίποτα. ( Είναι η σιωπηλή νοσταλγία του ουρανού), γιατί ήρθε η ένωση με τον Θεό. Ό,τι σκέπτεσαι έρχεται και ενώνεται μαζί σου, σκέπτεσαι συνεχώς το Θεό, θα ‘ρθει και θα ενωθεί μαζί σου και τότε δεν χρειάζεσαι τίποτα, έχεις τα πάντα.


Τα 4 στάδια

Τα 4 ζώα της αποκαλύψεως, τα 4 ζώα των ευαγγελιστών είναι τα 4 στάδια του ανθρώπου.

1) ΤΑΥΡΟΣ, είναι το πρώτο στάδιο όπου βρίσκονται οι κοινοί, χρειάζεται αγώνας, για να νικηθούν τα πάθη, πρακτική ζωή, γιατί ταύρος σημαίνει υποταγή στις επιθυμίες στα πάθη και προσκόλληση. Χρειάζεται αγώνας, καλλιέργεια των αρετών, υπακοή, νηστεία, προσευχή, όλα σχεδόν τα χριστιανικά βιβλία, γράφονται για το στάδιο αυτό που είναι πολλοί.

2) ΛΕΩΝ, είναι το δεύτερο στάδιο. Λέων, σημαίνει ότι κυριαρχεί στα πάθη. Αγωνίζεσαι και νικάς. Στο στάδιο αυτό, ως αρετή, καλλιεργείται η Νοερά Προσευχή.

3) ΑΕΤΟΣ, είναι το τρίτο στάδιο, ο αετός σημαίνει ότι ελευθερώθηκε από τα πάθη, δεν είναι δεμένος με τίποτα, αδιαφορεί για τα της Γης, είναι η απελευθερωμένη ψυχή που ως αρετή έχει τον θείο έρωτα.

4) ΑΓΓΕΛΟΣ, είναι το τέταρτο στάδιο της απολύτρωσης, της Ένωσης, της θέωσης, του φωτός.


Τι είναι Μοναχός

Ο Μοναχός, είναι ο εραστής του Θεού, δηλαδή ο αφιερωμένος του, ο αφοσιωμένος του. Από έναν κοινό άνθρωπο, ο Θεός, θα ζητήσει νηστεία, προσευχή, μετάνοια, από τον εραστή του, θα ζητήσει αφοσίωση και αγάπη. Ο μοναχός, ανήκει μόνο στο Θεό και αυτός μόνο τον εξουσιάζει και καμία άλλη κοσμική εξουσία. Απ’ ό,τι πιστεύει ο κόσμος, όλος ο μοναχός πιστεύει το αντίθετο (Ιωάννης της Κλίμακος).

Ο μοναχός είναι το αντίθετο του κοσμικού. Π.χ. αν ο κοσμικός είναι κύκλος, κίνηση, δράση και ζει μέσα στα ζεύγη των αντιθέτων, ο μοναχός είναι τετράγωνο, ησυχία, σιωπή και ζει στο κέντρο, χωρίς να τον αγγίζουν τα ζεύγη των αντιθέτων. Ο μοναχός είναι η εξαίρεση, το αντίθετο του κοσμικού. Δηλαδή, όλες οι αρετές του κοσμικού είναι ελαττώματα για τον Μοναχό και οι αρετές του Μοναχού δεν είναι αρετές για τον κοσμικό. Δηλαδή, ο κοσμικός είναι δράση, αγώνας.

Ο μοναχός είναι ακινησία, δεν αγωνίζεται, ησυχάζει. Ο κοσμικός, είναι δεμένος με τη Γη. Ο μοναχός είναι ελεύθερος. Ο κοσμικός είναι κήρυγμα, ο μοναχός σιωπή. Ο κοσμικός έχει εγωϊσμό. Ο μοναχός ταπείνωση.

Ο κοσμικός, στηρίζεται στη λογική, ο Μοναχός έχει το παράλογο. Ο κοσμικός απολαμβάνει το φαγητό, τα σαρκικά πάθη, ο Μοναχός λιτός στο φαγητό, απέχει τελείως από τις σαρκικές απολαύσεις και τηρεί Παρθενία.

Ο κοσμικός έχει γένος. Ο Μοναχός, δεν έχει. Ο κοσμικός, είναι ζωντανός. Ο Μοναχός, είναι νεκρός. Δεν βλέπει, δεν ακούει, δεν μιλά.

Ο κοσμικός, είναι κοινωνικός. Ο Μοναχός ακοινώνητος. Ο κοσμικός έχει πατρίδα, συγγενείς. Ο Μοναχός, δεν έχει ούτε πατρίδα, ούτε συγγενείς και ούτε εξουσιάζεται από τις κοσμικές αρχές γιατί είναι ουρανού πολίτης.

Γι’ αυτό ο Μοναχός είναι ανώτερος του κοσμικού και ανώτερος από κάθε αρετή του κοσμικού (ελεημοσύνη, κήρυγμα, καλές πράξεις). Αυτές είναι απαγορευμένες για τον Μοναχό. Ο Μοναχός από τη φύση του, είναι σκληρός και αδιάφορος, ενώ στον κοσμικό η αδιαφορία για τον πλησίον και η σκληρότητα αποτελεί αμάρτημα. Απ’ ότι πιστεύει ο κόσμος, όλος ο Μοναχός πιστεύει το αντίθετο.

Το Ευαγγέλιο, έχει δύο ερμηνείες, την εξωτερική και την εσωτερική. Η εξωτερική είναι για τους κοσμικούς και έχει δράση, η εσωτερική είναι για τους Μοναχούς. Οι κοσμικοί καλλιεργούν τις αρετές, οι Μοναχοί αποκτούν τις μητέρες των αρετών ( Αγάπη – Αλήθεια – Σοφία – Σιωπή – Ησυχία – Απάθεια).

Στην ουράνια ιεραρχία, οι Μοναχοί είναι Θρόνοι, είναι Σεραφείμ, Εξαπτέρυγα, Χερουβείμ. Ενώ οι κοσμικοί, είναι Άγγελοι. Ιδού, πως είναι η Ιεραρχία στον Ουρανό. Από το βιβλίο του Ισαάκ του Σύρου σελ. 331 (εκδ. Ρηγοπούλου) :

Α΄ ΤΑΞΗ (Ανωτέρα) : 1. Θρόνοι = Σιωπή – ακινησία μένουν ακοίμητοι φρουροί στον θρόνο του Θεού 2. Χερουβείμ = Σοφία Σεραφείμ = Αγάπη.

Β΄ ΤΑΞΗ (Μεσαία) : 1. Κυριότητες = έχουν εξουσία παντού 2. Δυνάμεις 3. Εξουσίαι.

Γ΄ ΤΑΞΗ (Κατωτέρα) : 1. Αρχαί = διοικούν τον αιθέρα 2. Αρχάγγελοι = φύλακες 3. Άγγελοι = απεσταλμένοι.

Οι αρχές του Μοναχισμού είναι :

Αυτά που δίδαξαν οι Μεγάλοι διδάσκαλοι του Μοναχισμού :

1. «ΦΕΥΓΕ – ΣΙΩΠΑ – ΗΣΥΧΑΖΕ» ΑΡΣΕΝΙΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ.

2. «ΜΟΝΑΧΕ ΦΕΥΓΕ ΚΑΙ ΣΩΖΟΥ» ΑΡΣΕΝΙΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ.

3. «ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΘΕΙΣ ΓΙΝΕ ΝΕΚΡΟΣ» ΜΑΚΑΡΙΟΣ Ο ΑΙΓΥΠΤΙΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ.

4. «ΥΠΕΡ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΣΙΩΠΗΝ ΑΓΑΠΗΣΟΝ» ΙΣΑΑΚ Ο ΣΥΡΟΣ.


Αρχές του Μοναχού

1. «Κατά Μόνος εμι ἐγώ» Ρκ΄ ψαλμ. Δαυΐδ.

2. «Ἒχε πάντοτε ὑπ΄ ὂψιν σου ὃτι δεν ὑπάρχει ἄλλος ἐπι τῆς γῆς παρά σύ Μόνος και ὁ Θεός» σελ. 377, ΙΣΑΑΚ ΣΥΡΟΣ.

3. «Ὁ ἀπαθής βρίσκεται μέσα στο Θεό και ὁ Θεός μέσα στον Ἀπαθή» Εὐεργ. Δ΄ τόμος σελ. 377 (ἄβ. Ἠσαΐου).

4. «Ἡ ἐλεημοσύνη, ἒχει διαταχθῆ για τους κοσμικούς γι΄ αὐτό δεν πρέπει ὁ μοναχός να προσφέρει» Εὐεργ. Γ΄ τόμος σελ. 613 (Ἁγ. Συγκλητική).

5. « Ὃταν ρώτησε τον Ἀρσένιον τον Μέγα ἓνας μοναχός ἄν πρέπει να προσφέρη ὑπηρεσία σε ἀσθενεῖς μοναχούς τῆς ἐρήμου που ἒχουν ἀνάγκη, εἶπε ὁ Μέγας Ἀρσένιος : Αὐτές οἱ σκέψεις εἶναι τοῦ διαβόλου. Πήγαινε, τρῶγε, πίνε, κοιμήσου, ἀλλά μεῖνε κλεισμένος στο κελί σου και θα σωθῆς» Γ΄ τόμος Εὐεργ. Σελ. 91.

Δηλαδή, ο μοναχός δεν πρέπει να ασχολείται με τα έξω, όχι Ιεραποστολή, όχι καλές πράξεις. Αυτό προστάζει ο Αββάς Αρσένιος ο Μέγας, ο Βασιλεύς των Ησυχαστών ο Μέγας αυτός ησυχαστής που είχε φθάσει στη θέωση. Μείνε μοναχέ, στο κελί σου, τρώγε, πίνε, κοιμήσου, αλλά να μείνεις μέσα και έτσι θα σωθείς, έτσι τετραγωνίζεις τον Κύκλο. Μοναχέ φεύγε και σώζου. Προστάζει ο Αρσένιος δηλαδή, μοναχέ φεύγε μακριά από τον κόσμο, απομονώσου στον εαυτό σου και θα σωθείς. Το σύνθημα του Μεγάλου Αρσενίου είναι : Φεύγε – σιώπα – ησύχαζε, και μόνον αυτές οι λέξεις κλείνουν ολόκληρη την θεωρία του Μοναχισμού. Όταν τις εφαρμόσεις τετραγωνίζεις τον κύκλο και φθάνεις στην θέωση (ένωση με το Θεό).

Αυτό ισοδυναμεί με εκείνο που απάντησε ο Μέγας Ησυχαστής Μακάριος, ο Αιγύπτιος. Πως θα σωθώ τον ρώτησε ένας μοναχός, και του είπε : «ΓΙΝΕ ΝΕΚΡΟΣ». Μόνο αυτές οι λέξεις έχουν ολόκληρη την διδασκαλία του μοναχισμού, δεν χρειάζεται τίποτα άλλο αν εφαρμόσεις αυτό τετραγωνίζεις τον κύκλο, και φθάνεις στη θέωση.

Αλλά τι λένε οι άλλοι Όσιοι Πατέρες στην ουσία, τα ίδια λένε με τον Αρσένιο και το Μακάριο.

6. Ἐάν δεν πεῖ ὁ ἄνθρωπος ὃτι σ’ αὐτόν τον κόσμο μόνον ἐγώ και ὁ Θεός ὑπάρχουμε δεν θα εὕρη ἀνάπαυση ψυχῆς» Εὐεργ. Γ΄ σελ. 110, Ἀββᾶ Ἁλωνίου.

7. « Εἶναι φυλακή να κάθεσαι στο κελί σου και να θυμᾶσαι συνεχῶς τον Θεό. Αὐτή την Φυλακή ἐννοῦσε ὁ Κύριος ὃταν ἒλεγε : Ἐν φυλακῆ ἤμην και ἒλθετε προς ἐμε (Ματθ. Κε΄ παρ. 36), Εὐεργ. Γ’ τόμος σελ. 109, Ἀβ. Ἰωάννης.

8. «Ἐργασία τοῦ μοναχοῦ εἶναι να ἒχει στραμμένη διαρκῶς την προσοχή του στον Θεό, χωρίς καμία ἂλλη σκέψη και φροντίδα» Εὐεργ. Γ’ τόμος σελ. 133.

9. «Ὁ μοναχός που ἐμπλέκεται σε κοσμικές ὑποθέσεις και κοσμικές φροντίδες, κατακομματιάζει τον ἑαυτό του, καταστρέφεται … ἀπέτυχε» Δ’ τόμος Εὐεργ. σελ. 449 (Ἁγ. Ἐφραίμ).

Δηλαδή, ο μοναχός αυτός, αφήνει το κέντρο και πάει στην περιφέρεια, αφήνει το τετράγωνο και πάει στον κύκλο.

10. «Ἐάν δεν ἀρνηθῆς ὃλα τα πράγματα τοῦ κόσμου τούτου, δεν μπορεῖς να γίνης μοναχός» Εὐεργ. Α’ τόμος σελ. 583 (Ἁγ. Ἐφραίμ).

11. «Ἡ θεωρία τῶν κοσμικῶν, βλάπτει τους μοναχούς» Ἰσαάκ Σύρου σελ. 445).

12. «Ἡ σιωπή εἶναι το Μυστήριο τοῦ μέλλοντος αἰῶνος, ὁ λόγος ὄργανο τοῦ κόσμου» σελ. 450 Ἰσαάκ Σύρου.

13. «Για να ἑνωθῆς με τον Χριστόν πρέπει να ἀποφεύγης ὃλους τους ἀνθρώπους» σελ.473 Ἰσαάκ Σύρος.

14. «Ἠρεμῆστε και να γνωρίσετε ὃτι ἐγώ εἶμαι ὁ Θεός, ὃτι ἐγώ εἶμαι ἡ ΑΠΑΘΕΙΑ» Ἰωάν. Κλίμακος σελ. 373.

15. «Ἡ σιωπή τοῦ πνεύματος εἶναι ἀνωτέρα τῆς προσευχῆς» Μυστ. Θεολ. Ἀνατ. ἐκκλ. σελ. 246.

16. Ἀββᾶ Δωροθέου σελ. 277 «Ὁ μοναχός εἶναι πλήρης ἀποταγῆς πατρίδος, συγγενῶν, κτημάτων, χρημάτων». Δηλαδή, ο μοναχός δεν έχει πατρίδα, συγγενείς, επειδή είναι νεκρός για τη γη, διότι ανήκει στον ουρανό.

Ο μοναχός, δεν είναι δράση, δεν είναι ιεραποστολή, μόνον ο αποτυχημένος μοναχός που αποτυγχάνει εσωτερικώς, δρα εξωτερικώς. Ο μοναχός είναι εξαίρεση, είναι αυτός που τετραγώνισε τον Κύκλο και έφθασε στη Θέωση.

17. Λόγος Ασκ. Ιωάν. Καρπαθίου Φιλοκαλία Α’ τόμ. σελ. 297 :

«Μη θελήσεις ποτέ μοναχέ να μακαρίσεις περισσότερο από τον μοναχό τον κοσμικό, που έχει γυναίκα και παιδιά και ευχαριστείται γιατί κάνει το καλό σε πολλούς και εργάζεται την ελεημοσύνη και δεν πειράζεται καθόλου από τους δαίμονες, πιστεύοντας ότι εσύ ευαρεστείς λιγότερο από εκείνον το Θεό. Ούτε να ελεεινολογείς τον εαυτό σου σαν να έχεις χαθεί και αν είσαι πολύ αμαρτωλός έχεις μεγαλύτερη αξία στα μάτια του Θεού από την μεγάλη αρετή του κοσμικού».

«Οι κοσμικοί, ενώ ούτε προσεύχονται, ούτε αγρυπνούν, χαίρονται και ευφραίνονται και επιτυγχάνουν και περνούν τη ζωή τους με ευθυμία». «Είναι δε περισσότερο αναγκαία η δική σου ακαθαρσία από την μεγάλη καθαρότητα των κοσμικών, και όταν εσύ λέγεις ω Μοναχέ ήμαρτον εις τον Κύριο, σου δίδεται η απάντηση, συγχωρούνται οι αμαρτίες σου. Εγώ θα τις εξαλείψω και δεν θα τις θυμηθώ». «Και πάλι εσύ αγανακτείς γιατί βλέπεις να μην πειράζονται καθόλου οι κοσμικοί. Αλλά γνώριζε ο σατανάς δεν έχει ανάγκη να πειράζει αυτούς που μόνοι τους πειράζονται με τις βιοτικές φροντίδες που έχουν». «Έτσι, έχω γράψει πολλά για να μην μακαρίζουν από ‘δω και πλέον κανένα κοσμικό οι μοναχοί, αλλά μόνον τον εαυτό τους που χωρίς καμία αντίρρηση είναι ανώτεροι και λαμπρότεροι και ενδοξότεροι από τους Βασιλείς, που φορούν το στέμμα γιατί παρίστανται πάντοτε πλησίον του Θεού».

Δεν μπορούν όλοι να φορέσουν το αγγελικό Σχήμα, το μοναχικό. «Οὐ πάντες χωροῦσι το Σχῆμα τοῦτο». Ο μοναχός, είναι ελεύθερος, γι’ αυτό δεν έχει καμία προσκόλληση, δεν τον αγγίζει ο πόνος, η χαρά, το κέρδος, η ζημία, η άνοδος, η πτώση, η φροντίδα για τους άλλους, ο φόβος, ούτε είναι προσκολλημένος σε κανένα πλάσμα.

Συμεών ο Νέος Θεολόγος (φώτιση – Θέωση, σελ. 107) :

«Αρχικά είναι επικοινωνία με το Άγιο Πνεύμα που εκδηλώνεται ως παρουσία Φωτός, ακολουθεί επικοινωνία με τον Υιό και ολοκληρώνεται με τον Πατέρα» (Η δόξα του Θεού υποχωρεί, όταν ο άνθρωπος στραφεί στην δόξα του κόσμου).

«Ο κόσμος σκοτεινός και ξένος είναι προς τα μυστήρια του Θεού» σελ. 110. «Βασική προϋπόθεση στον άνθρωπο που θέλει να έρθει σε προσωπική επικοινωνία με το Θείο Φως είναι η απάρνηση του σκοτεινού κόσμου». «Ο φωτισμένος δεν έχει λύπη, φθόνο, ούτε οργίζεται, ούτε ταράσσεται, έχει ταπείνωση, αυτοσυγκέντρωση, δεν έχει ανάγκη από τίποτα, ο ενωμένος με τον Θεό δεν έχει ανία, μοναξιά». «Η απάθεια δεν είναι συναίσθημα αλλά αταραξία. Η ΑΠΑΘΕΙΑ είναι υπεράνω της Αγιότητος» σελ. 146. «Πολλοί μεν οι Άγιοι ολίγοι οι απαθείς». ΑΠΑΘΕΙΑ = απάρνηση του κόσμου. Ο Απαθής είναι νεκρός.


Μερικές αλήθειες

v Αν δεν κυριαρχήσεις πάνω στην επιθυμία, η Αλήθεια δεν θα λάμψει μέσα σου.

v Όταν γνωρίσεις την ΑΛΗΘΕΙΑ, έχεις γίνει η ΑΛΗΘΕΙΑ.

v Ο Θεός είναι ΠΝΕΥΜΑ και στο ΠΝΕΥΜΑ είναι η ελευθερία (Β’ Κορινθ. 3, παρ. 17).

v Όταν η ζωή μας είναι αφιερωμένη στο Θεό, δεν θέλουμε τίποτα.

v Όταν αγαπάς τη σάρκα, είσαι σάρκα, όταν αγαπάς το Πνεύμα είσαι Πνεύμα.

v Όταν ο νους και η καρδιά απορρίπτουν όλα τα γήινα και κρατούν μόνο τον Κύριο, τότε δεν χρειάζεται αγώνας και προσευχή, θα ‘ρθει ο Κύριος.

v Η πιο δυνατή διδασκαλία και πιο δυνατό κήρυγμα είναι όταν διδάσκεις με σιωπή.

v Υπάρχουν διάφορα επίπεδα στον Ουρανό, αλλά από ‘δω θα διαλέξουμε το επίπεδο που θα πάμε.

v Η απελευθερωμένη ψυχή έχει αταραξία.

v Η δράση οδηγεί στην πολλαπλότητα.

v Πνεύμα ασκητισμού έχουν αυτοί που έχουν αυτοκυριαρχία και αδιαφορία.

v Για ν’ ανεβεί κανείς στο Θεό πρέπει να καταδυθεί στα βάθη τους εαυτού του. Αν θέλεις να ερευνήσεις τα βάθη του Θεού, εξερεύνησε τα βάθη του δικού σου πνεύματος.

v Αυτοί που δεν έχουν γένος έχουν ξεχάσει να έχουν επιθυμίες, ζουν ως άγγελοι.

v Προσέχετε τι τρώτε γιατί το σώμα σας είναι ό,τι τρώτε και το Πνεύμα σας, ό,τι σκέπτεστε.

v Ο διχασμένος είναι σκότος. Ο ενωμένος Φως.

v Η ένωση γίνεται όταν ο Νους είναι ήρεμος και όχι ταραχώδης.

v Για να ηρεμίσει ο νους, φεύγεις μακριά από την ταραχή και πολλαπλότητα (κόσμου) μέσα στη φύση και λες το όνομα του Ιησού.

v Όταν ο νους έχει έμμονες ιδέες και ανησυχίες έχεις ταραχή.

v Μπορεί να ‘σαι στο Μοναστήρι και ο νους να είναι ταραχώδης και να είσαι στον κόσμο και ο νους να είναι ήρεμος (του Φιλοσόφου, του Πνευματικού ανθρώπου).

v Όταν είσαι μόνος έχεις το Θεό.

v Όταν γίνεις εσύ σωστός όλους θα τους δεις σωστούς. Όταν εσύ, είσαι λάθος, όλους τους βλέπεις λάθος.

v Όταν είσαι σαρκικός χρειάζεσαι πολλές νηστείες αγρυπνίες, όταν είσαι πνευματικός δεν χρειάζεσαι τίποτα.

v Ο μοναχός, είναι απάρνηση του Κόσμου, όταν ζει στον κόσμο και με τους κοσμικούς είναι αποτυχημένος.

v Το παν είναι να ζεις στη γη χωρίς να συμμετέχεις στα της γης, όταν αυτό πετύχεις, δεν χρειάζεται ούτε υπακοή, ούτε έρημος, γιατί νίκησες τον κόσμο.

v Ο Μυστικός και ο μοναχός είναι νεκρός για τη γη για την ύλη και ζωντανός για τον Ουρανό, για το Πνεύμα.

v Ο σοφός και ο τρελός μοιάζουν, δηλαδή έχουν κοινά σημεία. Κάνουν ότι δεν κάνουν οι άλλοι. Η διαφορά είναι ότι, ο μεν τρελός τα κάνει χωρίς να ξέρει γιατί, ο δε σοφός τα κάνει και γνωρίζει γιατί τα κάνει. Λένε «θέλεις να γίνεις θεός, γίνε εξαίρεση και κάνε ότι δεν κάνουν οι άλλοι».

v Η ασθένεια, έρχεται για τρεις λόγους : 1. Προς συνετισμό, αυτό συμβαίνει στους κοινούς ανθρώπους, όταν σφάλλουν κάπου, έρχεται η ασθένεια, για να διορθώσουν το σφάλμα τους 2. Για φωτισμό, αυτό συμβαίνει στους πνευματικούς ανθρώπους, τους συμβαίνει ένα ατύχημα για να φωτισθούν ή να αλλάξουν επίπεδο 3. Προς διδαχή για να διδαχθούν κάτι.

v Μυστικός δείπνος είναι εσωτερική λέξη και σημαίνει συνεστιάζω μυστικά μετά του Θεού. Και συντρώγουμε με το Θεό. 1. Όταν τρώμε κατά μόνας (όπως οι ησυχαστές) 2. Όταν τρώμε και δεν σκεπτόμαστε τίποτα, παρά μόνον τι τρώμε, επειδή τρώμε το σώμα και το αίμα του Κυρίου 3. Όταν τρώνε πολλοί μαζί με σιωπή, σκεπτόμενοι το Θεό χωρίς να ακούνε, χωρίς να μιλούνε, χωρίς να βλέπουνε τίποτα παρά μόνον αυτό που τρώνε, τότε μόνο ξαναζούμε τον μυστικό δείπνο του Κυρίου που γίνεται η αναπαράσταση στη Θεία Κοινωνία. Γι’ αυτό η ώρα του φαγητού είναι ιερή, επειδή γίνεται με πλήρη σιωπή και προσοχή. Αλλιώς, όταν τρώμε υπό άλλες συνθήκες, μιλούμε, βλέπουμε, ακούμε, είναι του πονηρού γιατί καταστρέφουμε τον Μυστικό Δείπνο και δεν βάζουμε Θεό μέσα μας, αλλά το σατανά.

v Η διαφορά του μοναχού με τον κοσμικό, είναι και στο φαγητό. Ο μεν κοσμικός τρώγει με θόρυβο, μιλά και ακούει ομιλίες, ο δε μοναχός τρώει σε άκρα σιωπή και ησυχία χωρίς να ακούει τίποτα, χωρίς να μιλά, χωρίς να σκέπτεται παρά μόνον με προσοχή βλέπει τι τρώει και θυμάται τα λόγια του Κυρίου κατά το Μυστικό Δείπνο. Ούτε και την ευχή δεν λέγει όταν τρώει.

v Ο Θεός φανερώθηκε ως θέληση, ως λόγος, ως ενέργεια.

v Όταν μιλάς, υπάρχει το εγώ και το εσύ, όταν σιωπάς δεν υπάρχουν.

v Όταν είσαι ΕΞΩ, κυνηγάς τις σκιές, όταν βρίσκεσαι ΜΕΣΑ, συναντάς το Θεό.


Από τον Μάξιμο τον Ομολογητή

Ø Η κίνηση ανήκει στην φύση της δημιουργίας κι ότι παρόλα αυτά σταματά μέσα στο Θεό. Σύμφωνα μ’ αυτόν, η στασιμότητα της δημιουργίας μέσα στο Θεό, είναι ταυτόχρονα κίνηση.

Ø Και ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης, ομιλεί για στάση κινητή ή κίνηση στάσιμη των ψυχών.

Ø Ο Λόγος είναι το Πρόσωπο που μιλάει.

Ø Η κίνηση είναι αιτία κακίας. Αυτό έλεγε, ο Ευάγριος ο Ποντικός.

Ø Επειδή ήταν Λόγος, δεν ήταν ούτε υπάκουος, ούτε ανυπάκουος.

Ως Θεός Λόγος από τη φύση του, ήταν ελεύθερος από υπακοή και παρακοή.

Ø Ο Ιησούς ήταν άνθρωπος αληθινά κατά την ουσία του ολόκληρη. Της ουσίας αυτής ως απόδειξη, είναι φυσική του ενέργεια. Χωρίς αυτήν, υπάρχει μόνο το μη ον, γιατί μόνο αυτό που δεν υπάρχει καθόλου δεν έχει ούτε κίνηση, ούτε ύπαρξη.

Ø Αν δεχθούμε πρώτον ότι το θείο είναι ακίνητο, επειδή γεμίζει τα πάντα και κινητό, κάθε τι που έλαβε το είναι και το μη είναι, επειδή οπωσδήποτε φέρεται προς κάποια αιτία και δεύτερο ότι κανένα κινητό δεν σταμάτησε ακόμα, τότε κανένα κινητό δεν σταμάτησε επειδή δεν πέτυχε ακόμα το έσχατο επιθυμητό.

Ø Ήταν αγέννητο, άναρχο και ακίνητο μη διαθέτοντας τρόπο να κινηθεί προς κάτι. Βγαίνει έξω από την φύση των όντων, επειδή δεν υπάρχει για χάρη κανενός.

Ø Στο Θεό, ανήκει μόνο το τέλος, η τελειότητα, η απάθεια, επειδή ο Θεός είναι ακίνητος και απαθής, ενώ το δημιούργημα κινείται προς το Θεό.

Ø Αληθινά Σάββατα είναι η ανάπαυση, που περιμένει τον πιστό του Θεού, όπου ο κόσμος εσταυρώθη, έχει αποκοπή, δηλαδή από τα κοσμικά και έφθασε σε δικό του τόπο πνευματικής ανάπαυσης, αυτός που έφθασε δεν θα κινηθεί πια από τον τόπο του, επειδή υπάρχει ησυχία και αταραξία.